معرفی کتاب و مقاله

Book

Drug Dealer, MD: How Doctors Were Duped, Patients Got Hooked, and Why It's So Hard to Stop

دکترهای فروشنده مواد مخدر : چگونه پزشکان فریب خوردند، بیماران گرفتار شدند، و چرا متوقف کردن آن بسیار سخت است

Anna Lembke
Publisher ‎: Johns Hopkins University Press; 1st edition (November 15, 2016)

ارتباط نگران کننده بین پزشکان خوش نیت و همه گیر داروهای تجویزی.

به گفته مدیر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری، سه نفر از هر چهار نفری که به هروئین معتاد هستند، احتمالاً با یک داروی مخدر تجویز شده شروع شده اند.

تنها در ایالات متحده، سالانه 16000 نفر در نتیجه مصرف بیش از حد مواد افیونی با نسخه می میرند. اما شاید ترسناک ترین جنبه اپیدمی داروهای تجویزی این باشد که بر پایه پزشکان خوشنیتی ساخته شده است که بیماران با مشکلات واقعی را درمان می کنند.
دکتر آنا لمبکه در Drug Dealer، MD، نیروهای نادیدهای را که باعث اعتیاد به مواد افیونی در سراسر کشور میشوند، کشف میکند.

او با ترکیب مطالعات موردی از عمل خود با آمارهای حیاتی برگرفته از سیاست عمومی، انسانشناسی فرهنگی و علوم اعصاب، به بررسی رابطه پیچیده بین پزشکان و بیماران، علم اعتیاد، و موانع موفقیتآمیز مقابله با وابستگی به مواد مخدر و اعتیاد میپردازد.
او استدلال میکند که حتی وقتی اعتیاد توسط پزشکان و بیمارانشان تشخیص داده میشود، بسیاری از پزشکان نمیدانند چگونه آن را درمان کنند، ارتباط با درمان وجود ندارد، و شرکتهای بیمه برای بازپروری پولی پرداخت نمیکنند.

پر از مصاحبه های گسترده - با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، داروسازان، مددکاران اجتماعی، مدیران بیمارستان ها، مدیران شرکت های بیمه، روزنامه نگاران، اقتصاددانان، مدافعان، و بیماران و خانواده های آنها - فروشنده دارو، MD، برای هر کسی است که زندگی او به نحوی با اعتیاد به داروهای تجویزی تحت تأثیر قرار گرفته است.

دکتر لمبکه صدای میلیونها آمریکایی را که با داروهای تجویزی دست و پنجه نرم میکنند، سر میدهد و در عین حال مقصران واقعی افزایش اعتیاد به مواد افیونی را مشخص میکند:

✓ روایتهای فرهنگی که قرصها را بهعنوان راهحلهای سریع تبلیغ میکنند،
✓ شرکتهای داروسازی در کنار هم با پزشکی سازمانیافته،
✓ یک بوروکراسی پزشکی جدید متمرکز بر نتیجهای که از قرصها، روشها و رضایت بیمار به جای سلامتی حمایت میکند.

دکتر لمبکه نتیجه می گیرد که اپیدمی داروهای تجویزی نشانه یک سیستم مراقبت بهداشتی متزلزل است که راه حل آن در بازنگری و نحوه ارائه مراقبت های بهداشتی است.
آمازون
اعتیاد چیست، چه کسانی در معرض خطر هستند و چگونه افراد بهبود می یابند؟

- داروهای تجویزی به عنوان دروازه جدید اعتیاد
- درد خطرناک است، تفاوت آسیب شناسی روانی است: نقش روایت های بیماری
-داروسازی عظیم Big Pharma به پزشکی عظیم Big Medicine میپیوندد : همکاری علم پزشکی برای ترویج مصرف قرص
-- بیمار جویای مواد مخدر: سوء مصرف در مقابل مغز ربوده شده
- بیمار حرفه ای: بیماری به عنوان هویت و حق جبران
-- دکتر دلسوز، آسیب خودشیفته و دفاع بدوی
-- کارخانه های قرص و تویوتا سازی دارو
-- اعتیاد، شرکت های بیمه بیماری هنوز به پزشکان برای درمان پول نمی دهند
-- توقف چرخه تجویز اجباری.

‌Note on Terminology

یادداشتی بر واژه‌شناسی

به دیدن بیمار رفتم.
قبل از اینکه او را ملاقات کنم، شنیدم که صدای خواسته هایش برای مسکن های بیشتر از دیوارهای راهرو بیمارستان بلند شده است.
پرستارانش بیرون از در معلق ماندند، ترس از ورود، و وحشت در چشمانشان بود.
وقتی وارد شدم، بیمار کت سفید من را دید و خیالش راحت شد.
او به داستان دردهای غیرقابل تحمل خود پرداخت.
او همچنین آزادانه اعتراف کرد که به مواد افیونی به هر شکلی معتاد است، از مسکن های تجویزی گرفته تا هروئین وریدی.
اما برای او این هیچ مانعی برای دریافت داروهای مسکن بیشتر نداشت:

دکتر میدانم که معتاد شدهام، اما اگر قرصهایی را که میخواهم به من ندهی، از تو شکایت میکنم که مرا در رنج گذاشتی.»

سپس متوجه شدم که ما - من و سایر ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی- در یک سیستم دیوانه شده گرفتار شده ایم. حتی زمانی که به خوبی از آسیبی که این داروها به او وارد میکردند میدانستیم، نمیتوانستیم این بیمار معتاد را از مصرف بیشتر مسکنهای مخدر محروم کنیم.

به همکارانم توصیه کردم که آرام آرام داروهای مسکن او را قطع کنند و او را به درمان اعتیاد معرفی کنند.
هیچ یک از توصیه های من رعایت نشد و داروهای مسکن با دوز بالا تا مدت زمان بستری او در بیمارستان ادامه یافت.
وقتی یک ماه بعد دوباره با همان شکایت از درد به بیمارستان مراجعه کرد، همان درمان را دریافت کرد.

All of us were caught on a merry-go-round that we felt helpless to stop.

همه ما در یک چرخ و فلک گرفتار شده بودیم که از توقف آن ناتوان بودیم.

اپیدمی داروهای تجویزی

Throughout this book, I have attempted to avoid stigmatizing language in favor of more neutral terms, such as “use,” “misuse,” “overuse” “addictive use,” and “addiction.” Nonetheless, terms like “addict,” “drunk,” and “junkie” do appear in this book,

در طول این کتاب، من سعی کرده ام از انگ زدن به زبان به نفع اصطلاحات خنثی تر، مانند «استفادهuse»، «سوء استفادهmisuse»، «استفاده بیش از حدoveruse»، «استفاده اعتیادآورaddictive use» و «اعتیادaddiction» اجتناب کنم. با این وجود، عباراتی مانند «معتادaddict»، «مستdrunk» و «عملی junkie» در این کتاب آمده است. ( قطعا با توجه به فرهنگ انگ اصلاحات مواد مخدر نسبت به آمریکا متفاوت است )

داروهایی که بیشترین خطر را برای سوء استفاده، استفاده بیش از حد و اعتیاد دارند، داروهای "برنامه ریزی شده" (کنترل شده) هستند. “scheduled” (controlled) drugs.

سازمان غذا و دارو (FDA) که تحت قانون مواد کنترل شدهControlled Substance Act (CSA) کار می کند، زیرمجموعه ای از داروهای تجویزی را در دسته ای به نامscheduled drugs نامگذاری کرده است.

داروهای برنامه ریزی شده داروهایی هستند که پتانسیل اعتیاد و/یا وابستگی فیزیولوژیک را دارند.

FDA یک سیستم درجه بندی را از یک تا پنج در داروهای برنامه ریزی شده مشخص کرده است، به طوری که داروهای برنامه I بیشترین اعتیاد را دارند و داروهای برنامه V کمترین اعتیاد را دارند.

تصور میشود که همه داروها در برنامههای II تا V در برخی شرایط دارای مزایای پزشکی هستند و میتوانند توسط پزشک با مجوز خاص تجویز شوند.

داروهای جدول I، طبق طبقه بندی فدرال، هیچ مزیت پزشکی ندارند و بنابراین تحت هیچ شرایطی نمی توانند توسط پزشک تجویز شوند.
نمونه هایی از داروهای برنامه اول عبارتند از هروئین، اسید لیسرژیک دی اتیل آمید (LSD)، 3،4-متیلن دی اکسی مت آمفتامین ("اکستازی")، و - ماری جوانا را آماده کنید.

علیرغم طبقهبندی فدرال ماریجوانا بهعنوان یک داروی برنامهای، این دارو بهطور گسترده در بیش از بیست ایالت از طریق داروخانههای پزشکی ماریجوانا در دسترس است و مقررات ایالتی و فدرال را در مخالفت مستقیم قرار میدهد.

داروهای جدول دوم شامل اکثر مسکن های مخدر می شود.

پزشکان معمولاً نمی توانند بیش از یک ماه داروی برنامه دوم را در یک زمان، بدون پر کردن مجدد، تجویز کنند.

به عنوان مثال می توان به مورفین، تریاک، کدئین، هیدروکودون (با نام تجاری Vicodin)، هیدرومورفون (Dilaudid)، متادون (Dolophine)، مپریدین (Demerol)، اکسی کدون (OxyContin، Percocet) و فنتانیل (Sublimaze، Duragesic) اشاره کرد.

داروی Vicodin و محصولات مشابه با توجه به سوء استفاده گسترده از محصولات Vicodin در دهه 1990 و 2000 از برنامه III به برنامه II با قانون تجویز ایمن در سال 2013 طبقه بندی شدند.
آنها اغلب در درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) استفاده می شوند و شامل آمفتامین ها (دکسدرین، آدرال) و متیل فنیدات (ریتالین) می شوند.
برنامه III شامل بوپرنورفین (Suboxone)، کتامین، و استروئیدهای آنابولیک مانند Depo-Testosterone است.
پزشکان می‌توانند با یک نسخه مجدداً این داروها را دوباره پر کنند، برخلاف داروهای برنامه دوم.
داروهای جدول IV شامل زیرگروه مهم خواب آورهای آرام بخش است که به دلیل استفاده از آنها در درمان اضطراب و بی خوابی به این نام خوانده می شود.
بنزودیازپین ها دسته ای از داروها در داروهای آرامبخش- خواب آور هستند که شامل آلپرازولام (زاناکس)، کلونازپام (کلونوپین)، دیازپام (والیوم)، لورازپام (آتیوان)، میدازولام (ورسد) و تمازپام (رستوریل) می شود.
نمونه هایی از سایر داروهای برنامه IV عبارتند از: کاریسوپرودول (سوما) carisoprodol (Soma) و زولپیدم (Ambien).
داروهای جدول V اساساً شامل داروهای حاوی مقادیر محدودی از مواد افیونی است.
نمونه هایی از داروهای برنامه V شامل آماده سازی سرفه حاوی حداکثر 200 میلی گرم کدئین در 100 میلی لیتر است (Robitussin AC، Phenergan با کدئین).
اکثر داروهای تجویزی برنامه ریزی نشده باقی می مانند زیرا غیراعتیادآور تلقی می شوند.
با این حال، اگر با گذشت زمان، پتانسیل اعتیادآور آن آشکار شود، یک داروی برنامه ریزی نشده می تواند برنامه ریزی شود.
چنین موردی در مورد ترامادول، یک مسکن با اثر مرکزی بود که برای اولین بار به عنوان یک داروی برنامه ریزی نشده برای استفاده در ایالات متحده در سال 1995 تحت نام Ultram تایید شد.
شبکه هشدار سوءمصرف مواد مخدر (DAWN)، یک سیستم نظارت ملی تحت اداره فدرال که روند بازدید از بخش اورژانس مربوط به مواد مخدر را رصد می کند، افزایش 165 درصدی - بیش از 12000 مورد - را در بازدیدهای بخش اورژانس مربوط به مواد مخدر با ذکر ترامادول از سال 1995 تا 2002 گزارش کرد. 9
در سال 2014، آژانس اجرای مواد مخدر (DEA) ترامادول را به یک داروی برنامه ریزی شده IV تغییر داد. 10
از این طریق پتانسیل اعتیادآور آن را به پزشکان و مصرف کنندگان منتقل می کند.
ترامادول هنگامی که برای اولین بار مصرف می‌شود، خواص مسکن‌های مخدر محدودی دارد، اما به سرعت توسط بدن به یک مسکن قوی‌تر و اعتیادآورتر متابولیزه می‌شود.

زمینه و فرهنگ نیز در تشخیص اختلالات مصرف مواد مخدر و الکل نقش دارد. 18
مطالعات بین‌فرهنگی به آسانی بسیاری از فرهنگ‌های «مرطوب» “wet” cultures را در سراسر جهان نشان می‌دهند که اعضای آن‌ها به اندازه یا بیشتر از نوشیدنی‌های جیم و دوستان گلف‌اش می‌نوشند، اما چنین رفتاری را بیمارگونه نمی‌دانند. 19

برخی از قوم شناسان ادعا می کنند که مصرف اعتیادآور الکل به میزان قابل توجهی در جوامع ماقبل صنعتی در مقیاس کوچک رخ نمی‌داده است.
18. Peele S. Addiction as a cultural concept. Ann New York Acad Sci. 1990; 602:205–220.
پزشک آلمانی لوینشتاین اولین کسی بود که اعتیاد به مواد مخدر را به تفصیل در سال 1877 توصیف کرد. با این حال، در این تاریخ اولیه، لوینشتاین "هنوز اعتیاد را به عنوان یک علاقه انسانی "مانند سیگار کشیدن، قمار، حرص و آز برای سود، افراط جنسی و غیره" می دید. (Berridge & Edwards, 6 pp.142-143).
شکل مدرن مفهوم اعتیاد به عنوان یک بیماری غیرقابل کنترل در ابتدا با مواد مخدر ظاهر نشد، اما با الکل ظاهر شد.
حدود ۱۷۵ تا ۲۰۰ سال پیش رفتار اعتیاد به الکل را یک رفتار ضداخلاقی تصور میکردند. در سده اخیر ادبیات بین فرهنگی در مورد سبک های نوشیدن و اثرات الکل معضلی مشابه را ارائه می دهد.

به قول چندین قوم شناس برجسته در زمینه الکلیسم: «مشکلات نوشیدن در بیشتر فرهنگ های جهان عملاً ناشناخته است» (هیت، 12 ص 436)،
و «رفتار انفرادی و اعتیادآور نوشیدن الکل به میزان قابل توجهی در جوامع در مقیاس کوچک، سنتی، ماقبل صنعتی» قابل مشاهده نیست (مارشال، 13 ص 451).
در نهایت «الکل نوشیدنی معمولاً در یک جامعه مشکلی ایجاد نمی‌کند، مگر اینکه... به چنین شکل تعریف شود» (مارشال، ص 452).

مقاله

Annals of the New York Academy of Sciences, 602:205-220, 1990.
Addiction as a Cultural Concept

اعتیاد به عنوان یک سازه فرهنگی

Stanton Peele
Morristown, New Jersey

خلاصه
تصور کنونی ما از اعتیاد یک ناهنجاری تاریخی است که مستقل از داده های آزمایشگاهی یا اپیدمیولوژیک در مورد مصرف مواد مخدر به وجود آمده است. این مفهوم هرگز الگوهای واقعی مصرف هروئین را منعکس نکرده است و در حال حاضر در توصیف مصرف کوکائین بهتر عمل نمی کند. نه این دیدگاه از اعتیاد به هروئین و نه یک مدل به همان اندازه محبوب و مکمل اعتیاد به الکل به طور دقیق داده‌های مربوط به علت، اپیدمیولوژی، تاریخچه زندگی یا ثبات رفتار اعتیادآور را منعکس نمی‌کنند. با این وجود، نسخه‌های اعتیاد مبتنی بر این تصاویر از اعتیاد به مواد مخدر و الکلیسم در نیمه دوم قرن بیستم به طور فزاینده‌ای محبوب شده‌اند و به حوزه‌های کاملاً جدیدی از رفتار تعمیم داده شده‌اند، جایی که آنها در توضیح داده‌ها موفق‌تر نیستند. این مفاهیم، علاوه بر این، پتانسیل قابل توجهی برای آسیب رساندن دارند.